Pani Floyd, czcigodna matka pani Emmy Hardinge Britten, w młodości mieszkała w Tiverton. W owym czasie proboszczem tej miejscowości był wielebny Caleb Colton, autor dzieła „Lacon”. Odwiedzał on dom rodziców pani Floyd i był ich bliskim przyjacielem.
Pani Floyd dobrze pamięta, jak wielkie zainteresowanie okazywał on badaniu pewnych dźwięków, które przez szereg lat miały miejsce w dużym, starym domu wiejskim, położonym około pięciu mil od Tiverton. Miejsce to nazywano Seaford. Czytaj dalej
Podczas sesji z moją żoną przy tablicy „Ouija” wielokrotnie próbowałem uzyskać wyniki podobne do tych, o których donosiło wielu innych badaczy – choć, ogólnie rzecz biorąc, bez większego sukcesu. Często miałem poczucie, że mimo iż inni odnosili zadowalające rezultaty, mnie z jakiegoś powodu omijała wiedza o rzeczach, które najbardziej chciałem poznać. Czytaj dalej
autor: dr I. Egenolf
Najgłębszym pragnieniem człowieka pozostanie zawsze możliwość wglądu w przyszłość.
Współczesna nauka nie kwestionuje już możliwości prorokowania. Profesor dr Richard Müller-Freienfels w swoim dziele „Schicksal und Zufall” (Los i przypadek), wydanym przez Wissenschaftliche Editionsgesellschaft, Monachium–Berlin 1949, s. 34, wykazał, że „założenie całościowego, obejmującego poszczególne zjawiska przyczynowe procesu oraz jego przewidywalności wcale nie jest całkowicie do odrzucenia”. Czytaj dalej
Kiedy jeszcze niedawno o kimś mówiono, że jest „spiritystą”, wywoływało to pół drwiący, pół współczujący uśmiech — jakby powiedziano: „to nieszkodliwy dziwak”. Choć w ostatnich latach podejście to uległo pewnej poprawie, trudno przypuszczać, by całkowicie zniknęło, przynajmniej w Europie Środkowej, w najbliższym czasie. Czytaj dalej
Pewnego wieczoru mój mąż pracował w kuchni z częścią dzienną nad książką rachunkową – zeszytem, w którym zapisywał rachunki związane ze swoją działalnością. Dzieci spały już od dawna w sypialni, a ja również leżałam w łóżku. Mój mąż schował książkę oraz pieniądze do swojej teczki i postawił ją na biurku w kącie pokoju. Czytaj dalej
Jedną z zasług najnowszego dzieła Fanny Moser „Spuk – Irrglaube oder Wahrglaube? Eine Frage der Menschheit” (wyd. Gyr-Verlag, Baden, 1950) jest to, że po raz pierwszy w tak szerokiej perspektywie wprowadza nas w jedno z najciekawszych, a zarazem najbardziej zagadkowych pobocznych pól okultyzmu – zjawiska nawiedzeń (tzw. spuk). Czytaj dalej
Ciemne duchy: Potwory, demony i diabły – Richard Estep
Okładka książki Dark Spirits
Szczegóły wydania: Visible Ink Press, ISBN: 9781578598472
Data publikacji: wtorek, 11 marca 2025 – 12:00
Recenzja: Peter A. McCue
Informacje o autorze
Richard Estep pochodzi z Wielkiej Brytanii, lecz w 1999 roku przeniósł się do USA. Mieszka z żoną w Kolorado. Pracuje jako ratownik medyczny i „edukator kliniczny” w sektorze prywatnym. Zainteresowanie zjawiskami paranormalnymi pojawiło się u niego już w dzieciństwie, kiedy dowiedział się, że dom jego dziadków w Yorkshire był miejscem obserwacji kobiecej zjawy – choć ta wydawała się całkowicie nieszkodliwa. Estep dużo czytał na temat zjawisk duchowych, a w 1995 roku zaczął prowadzić własne śledztwa w tej dziedzinie. Czytaj dalej
Następującą historię uznacie zapewne za bardzo nieprawdopodobną; bo to, że dwa kurczątka, które wciąż tkwią w skorupce jajka, mogą ze sobą rozmawiać, wydaje się zupełnie niemożliwe. Ale dla wielkiego maga wszystko jest możliwe, co zwykły człowiek nie zna, a ostatecznie okazuje się, że są rzeczy, które stają się zrozumiałe, gdy tylko przyjrzymy się im dokładniej. Czytaj dalej
Moje pierwsze i jedyne doświadczenie z tablicą Ouija miało miejsce, gdy miałem 11 lat, w domu kolegi. Była to zabawa straszna i ekscytująca – aż przestała nią być. Pamiętam ruch i początek wiadomości, zanim odskoczyliśmy od planszy. Później tego wieczoru dowiedziałem się, że mój dziadek zmarł. Choć teraz wiem, że chłopiec z umierającym krewnym i bujną wyobraźnią nie był najwiarygodniejszym świadkiem, pamiętam, że chciałem wierzyć, iż zetknąłem się z czymś nadprzyrodzonym. Czytaj dalej
Wszystkie doświadczenia związane z tak zwanymi „duchami” – którzy są po prostu ludzkimi istotami pozbawionymi ciała – uznawane są za zjawiska okultystyczne.
Ale to właśnie my jesteśmy „okultystyczni” w naszej niezdolności do nawiązywania kontaktu z nimi, jakby nadal byli w ciele. Dla kogoś, kto miał kontakt z osobami bezcielesnymi, jest zadziwiające, że dla zdecydowanej większości ludzi, którzy nadal są związani z ciałem, istoty te pozostają niewidzialne i nie rozmawiają z tymi, którzy narodzili się do drugiej fazy istnienia – tak jak robili to przed tą drobną zmianą, którą świat w swej ignorancji nazywa śmiercią. Czytaj dalej